Poniżej można przeczytać opracowanie, które napisane zostało w roku 2010 przez sensei Edwarda Urbańczyka 4dan na zakończenie kursu trenerskiego II klasy. W głównej mierze, źródłem niezwykle bogatych informacji o karate była praca magisterska sensei Andrzeja Maneckiego z Siemianowic Śląskich 4dan.

Wstęp

Celem niniejszej pracy było przedstawienie genezy i historycznych uwarunkowań rozwoju stylu KARATE KYOKUSHIN w formie przekrojowego kompendium wiedzy o tej sztuce walki, a także porównaniu jej z adaptacją na potrzeby sportu. Aby przedstawić pełny obraz tego zagadnienia, obok materiałów czysto historycznych zamieszczono opis cech charakterystycznych szkoły Kyokushin, dotyczących techniki oraz strony mentalnej. Jest rzeczą oczywistą, że każde z opisanych niżej zagadnień stanowi materiał na osobną pracę, dlatego ukazano tylko rzeczy najbardziej istotne. Na początku dokonano opisu co to jest karate i na jakich opiera się zasadach. Ukazano także, zarys historii karate i przedstawiono podstawowe style tej sztuki walki. Opisany został rodowód szkoły Kyokushin oraz podano daty najważniejszych wydarzeń stanowiących kamienie milowe w dziejach tej szkoły. Spróbowano również dotrzeć do źródeł kyokushin jako sztuki, która spełnia także funkcje społeczne. Wykazano także, różnice związane z rywalizacją sportową, a rekreacją.

Czym jest karate ?

Karate jest systemem walki składającym się z technik blokowania lub udaremniania ataku, kontratakowania przeciwnika przez uderzenie między innymi pięścią lub nogą. Nawet po pierwszych etapach treningu nabyte przez adepta umiejętności mogą okazać się śmiertelnie niebezpieczne, ponieważ są kompleksowym systemem walki, w której wszystko jest dozwolone.  Pierwotnie istotą tej sztuki było wykorzystanie wszelkich dostępnych środków w celu zwycięstwa, wspomaganych odpowiednią techniką, fizyczną zaprawą i ćwiczeniem się w walce na śmierć i życie z jednym lub wieloma przeciwnikami.  Podstawą karate są ciosy wykonywane ręką, stopą, głową lub kolanem z wykorzystaniem odpowiednich powierzchni uderzeniowych. Rozpoczynając treningi, wielu adeptów postrzega sztukę karate jako skuteczny system samoobrony.   Z czasem jednakże ( w wyniku ciężkiego treningu i zmagań pomiędzy umysłem i ciałem, mającym na celu wypracowanie natychmiastowej reakcji w sytuacji zagrożenia ) adept zaczyna doświadczać uczucia wewnętrznej siły i spokoju, wygrywa walkę z samym sobą i nie czuje już więcej potrzeby udowadniania, że potrafi walczyć. W rzeczywistości będzie wolał unikać konfrontacji, zamiast w niej uczestniczyć, a jeśli problemu nie da się uniknąć, będzie zdolny uporać się z nim ze śmiertelną skutecznością.   Karate cieszy się aktualnie szeroką popularnością na całym świecie. Często spotykamy je w książkach, filmach i telewizji. Niewielu jest ludzi, którzy nie widzieli pokazu łamania desek lub cegieł, przy pomocy pięści, bądź jednego tylko mężczyznę pokonującego gołymi rękami czeredę uzbrojonych przeciwników. Karate jest jednak czymś więcej. Rozwinięte przeszło tysiąc lat temu jako forma walki bez użycia broni, ale z zastosowaniem naturalnych dla człowieka środków walki, tj. pięści, kolan, stóp i głowy stało się szkołą hartowania charakterów, sposobem na doskonalenie cech psychicznych poprzez rygorystyczny trening cielesny. Droga ta umożliwia osiągnięcie jedności duch i ciała. Jeśli brzmi to zbyt abstrakcyjnie posłużmy się bardziej obiegowymi określeniami. Oprócz wzmocnienia ciała i poprawienia szybkości, siły i koordynacji, karate zwiększa czujność i świadomość. Uczy także zaufania – nie zarozumiałości czy zuchwałości – ale głębokiego zaufania we własne siły, we własne zdolności i postępowania wobec otaczającego świata. Potem z ufnością przychodzi opanowanie i poczucie wewnętrznego spokoju. To właśnie jest prawdziwe karate, które można praktykować przez długie lata, nawet jeśli nie jest się już zdolnym do łamania cegieł. Wszystko musi mieć jednak swój początek, a wielkich rzeczy nie da się dokonać w ciągu kilku dni. W karate początkiem są formy fizyczne – uderzenie pięścią, kopnięcia i bloki, nauka przyjmowania określonych pozycji i poruszania się w nich, obroty ciała, wyskoki, uniki etc. Istnieją również techniki, które umożliwiają biegłemu karateka wykonanie, zdawałoby się niemożliwych wprost wyczynów. W zaawansowanej formie karate łączy energię fizyczną z doświadczeniem psychologicznym w coś, co odczuwane jest przez większość mistrzów jako potężna siła napędowa. Podczas gdy siła zewnętrzna jest naturalną konsekwencją intensywnego treningu, niesamowite demonstracje tameshiwari – łamania twardych przedmiotów - są raczej rezultatem siły wewnętrznej, skutkiem szkolenia opartego o współczesną wiedzę oraz efektem zastosowania metod wypracowanych setki lat temu w dalekowschodnich klasztorach. Jako sztuka fizyczna karate nie ma sobie równych, ponieważ jest ona dynamiczna i wykorzystuje wiele mięśni, gwarantuje wspaniały ogólny rozwój ciała oraz poprawia koordynację i zwinność. Wiele dziewcząt i kobiet w Japonii ćwiczy karate, nie tylko ze względu na jego użyteczność w samoobronie, ale również ze względu na jego zalety przy kształtowaniu figury. Karate ćwiczą zarówno dzieci, jak i osoby starsze, gdyż pozwala ono na utrzymanie dobrej sylwetki, także wiele szkół reklamuje je jako sztukę fizyczną najodpowiedniejszą dla studentów.    Karate jako sport ma stosunkowo krótką historię. Jednakże zasady współzawodnictwa zostały opracowane i obecnie możliwe jest prowadzenie rzeczywistych zawodów, tak jak i w innych sportach opartych na współzawodnictwie. Prędkość i różnorodność technik oraz ułamki sekund, których wymaga ich wykonanie, sprawiło iż wiele osób o wielkich umysłach zainteresowało się współzawodnictwem w karate, a wszystko wskazuje na to, że zainteresowanie tym sportem będzie wzrastać.

Podstawowe zasady

Niesamowita siła pojedynczych technik karate nie jest czymś tajemniczym i ezoterycznym, w co osobom postronnym trudno jest uwierzyć. Przeciwnie, jest to nieuniknione następstwo efektywnego zastosowania oczywistych i dobrze znanych naukowych zasad w odniesieniu do ruchów ciała. Podobnie znajomość zasad psychologii, w połączeniu z ciągłymi ćwiczeniami, umożliwiają znalezienie rozwiązań i wykonanie odpowiednich technik we właściwym czasie, bez względu na to jak specyficzny jest ruch przeciwnika. Na zaawansowanym poziomie mistrz karate może nawet wyczuć ruchy przeciwnika jeszcze zanim ten je wykona.  Przed rozpoczęciem nauki różnorodnych indywidualnych technik konieczne jest dokładne zrozumienie fizycznych, psychologicznych i połączonych fizyczno-psychologicznych zasad, które stanowią ich podstawę.  Każdy ruch ciała zależy od napinania i rozprężania mięśni. Od świadomej kontroli tego zjawiska zależy umiejętność posługiwania maksymalną siłą. Zjawisko to można zobrazować dwoma podstawowymi zasadami:  Siła jest bezpośrednio proporcjonalna do stopnia rozprężenia czy kurczenia mięśnia. Tę zasadę ilustruje, np. rozprężanie sprężyny – im więcej sprężyna jest ściśnięta z tym większą siłą odpowiada po zwolnieniu. Wiele części ludzkiego ciała działa na podobnych zasadach.  Siła uderzenia jest odwrotnie proporcjonalna do czasu, którego wymaga jego wykonanie. Znaczy to, że karate nie wykorzystuje tak dużej siły mięśni, jakiej wymaga podniesienie ciężkiego obiektu, a jedynie siłę powstałą w wyniku prędkości, a w końcowej fazie ruchu jest przekształcana w moc uderzenia.  W języku naukowym siła równa się masie ciała pomnożonego przez kwadrat prędkości. Aby wykonać jakąkolwiek ciężką pracę fizyczną konieczna jest koncentracja siły. Nawet przy użyciu ogromnej siły niewiele można zdziałać kiedy jest rozproszona. Mała siła odpowiednio skoncentrowana może mieć zaskakującą moc. Nie jest przesadą twierdzenie, iż ćwiczenie większości technik karate polega na ćwiczeniu koncentracji siły w odpowiednim czasie i odpowiednim miejscu. Podstawą są następujące zasady :  Im krótszy czas użycia siły uderzenia tym bardziej jest ona efektywna. Ten element koncentracji, jeśli chodzi o czas, jest bardzo ważny w karate, ponieważ pozwala na natychmiastowe przejście z jednej techniki w drugą.  Im większa liczba mięśni jest zaangażowana do wykonania danego ruchu, tym większa koncentracja siły. Siła, którą można uzyskać oddzielnie z działania rąk czy nóg jest stosunkowo niewielka, dlatego też siła mięśni całego ciała powinna być stosowana w taki sposób, aby była koncentrowana na jednym punkcie uderzenia  Maksymalna koncentracja siły ciała zależy od efektywnego wykorzystania wypadkowej sił wytworzonych przez różne mięśnie. Jeśli współpraca mięśni jest odpowiednia to wypadkowa siła jest większa, natomiast kiedy działają one w przeciwnych kierunkach, jest ona zmniejszona. Koncentracja siły nie zależy od jednoczesnego użycia wszystkich mięśni ciała tylko użycia ich w odpowiedniej kolejności. Mięśnie okolicy brzucha i miednicy są mocne, lecz powolne, natomiast mięśnie kończyn są szybkie, ale słabe. Aby nastąpiła koncentracja siły obu rodzajów mięśni, to te z okolic brzucha i bioder muszą być użyte pierwsze, aby ich siła została przeniesiona w miejsce uderzenia razem z siłą rąk czy nóg. Reguła ta zawiera się w twierdzeniu, że w karate najpierw należy ruszyć biodrami, a następnie rękami i nogami.  Dobrze znana zasada fizyki mówi, że sile każdej akcji odpowiada siła przeciwna równa reakcji. Zasada ta ma szerokie zastosowanie w karate, np. przy uderzaniu jedną ręką, druga jednocześnie cofa się w tył, oddając swoją siłę reakcji uderzającej dłoni.  W trakcie zadawania ciosów pięścią, tylna noga mocno zapiera się o podłogę, a siła przeciw reakcji powoduje, iż przez ciało i ramię, dochodzi aż do uderzającej dłoni, dodając mocy uderzeniu.  Ogólnie wiadomo, że wydech pomaga przy kurczeniu się mięśni, podczas gdy wdech powoduje odpoczynek mięśni. Te reguły znajdują bezpośrednie zastosowanie w karate, gdzie powietrze jest gwałtownie wydychane podczas wykonywania technik, a wdychane po ich zakończeniu. Ponieważ karate wymaga bezpośredniego kontaktu pomiędzy dwoma lub więcej osobami, czynniki psychologiczny gra istotną rolę. W wielu przypadkach silniejsza psychicznie strona wygrywa walkę nawet jeśli nie dorównuje fizycznie przeciwnikowi.  Zasada mizu no kokoro (umysł jak woda),odnosi się do potrzeby uspokojenia umysłu, jak powierzchni niezmąconej wody. Rozwijając to symboliczne znaczenie gładka powierzchnia wody odzwierciedla obraz wszystkich obiektów w swoim zasięgu i jeśli umysł jest w tym stanie, zrozumienie ruchów przeciwnika, zarówno psychicznych jak i fizycznych będzie natychmiastowe i dokładne, a odpowiedź zarówno jeśli chodzi o obronę jak i atak, będzie stosowna i odpowiednia. Inaczej mówiąc, jeśli powierzchnia wody jest zmącona obrazy, które odbija będą spaczone.  Zasada tsuki no kokoro (umysł jak światło księżyca), odnosi się do potrzeby stałej świadomości całego przeciwnika i jego ruchów, dokładnie tak jak światło księżyca oświetla wszystko w swoim zasięgu. Przy odpowiednim rozwoju swojego podejścia, świadomość będzie natychmiast nas informować o jakiejkolwiek luce w obronie przeciwnika. Chmury zatrzymujące światło księżyca są porównywane z nerwowością lub roztargnieniem, które zakłócają prawidłowe rozumienie ruchów przeciwnika i nie pozwalają na dostrzeżenie jego odsłonięć ani na zastosowanie odpowiednich technik.  W czasie walki nawet jeśli odpowiednio zrozumie się ruchy przeciwnika i będzie się świadomym jego odsłonięć, to przy braku woli działania, żadna efektywna technika nie będzie wykonana. Umysł może znaleźć odsłonięcie, ale aby wykonać technikę, której ta wiedza wymaga musi być też wola.  Zasada kime (koncentracja), określa skupienie w jednej chwili całej energii na konkretnym celu. Wymaga to nie tylko koncentracji fizycznej siły, ale psychicznego nastawienia. Ze względu na to, iż sukces w karate zależy całkowicie od efektywnej koncentracji siły ciała, skupienie jest wyjątkowo ważne, gdyż bez niego karate nie byłoby niczym innym, jak rodzajem tańca.  Zasada hen-o (akcja i reakcja), odnosi się do zrozumienia ruchów przeciwnika i świadomego wykonywania odpowiednich technik związanych z nimi. Obie części tego procesu są wykonywane jako pojedyncze krótkotrwałe działania, które dla obserwatora wydają się być działaniem odruchowym. Cechą karate jest tworzenie pewności siebie przez jego trening, np. osoba ćwicząca wie, że jej odruchy płyną bezpośrednio z umysłu i nie trzeba zastanawiać się jaki ruch wykonać.

Historia karate

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że umiejętności walki bez użycia broni były znane różnym ludom i kulturom od najdawniejszych czasów. Najstarsze zachowane relikty kultury materialnej, świadczące o uprawianiu walki wręcz, odkryto na staroegipskich rysunkach ściennych z IV tysiąclecia p.n.e. Chociaż podstawowe elementy indywidualnej samoobrony są tak stare jak ludzka rasa, sztuka karate w takiej formie w jakiej dzisiaj się ją ćwiczy może bezpośrednio pochodzić od technik Okinawa-te. Z kolei ten system prawdopodobnie jest potomkiem starożytnej chińskiej sztuki walki ch’ uan – fa lub kempo. Niewiele wiadomo na temat historycznego rozwoju karate na Okinawie, istnieje jednak interesująca opowieść z tym związana. Około pięciuset lat temu słynny król Hashi z dynastii Sho z Okinawy zdołał zjednoczyć wyspy Ryukyu w jedno królestwo. Aby wzmocnić swoją władzę przy pomocy prawa oraz zniechęcić potencjalnych zbrojnych rywali skonfiskował całą broń w królestwie, a posiadanie broni uznał za zbrodnię stanu.

Około dwieście lat później Okinawa stała się częścią dominium klanu Satsuma z Kyushu i po raz drugi cała broń została skonfiskowana, a jej posiadanie zakazane. Bezpośrednim wynikiem tych kolejnych zakazów dotyczących posiadania broni był kolosalny rozwój sztuki samoobrony pustą ręką, zwanej Okinawa-te (ręce Okinawy) lub TOTE. Pierwszy publiczny pokaz tote poza granicami Okinawy miał miejsce w maju 1922 roku podczas pierwszej japońskiej Krajowej Wystawy Sportowej, która odbyła się w Tokio pod auspicjami Ministerstwa Szkolnictwa, Człowiekiem który był zaproszony celem zaprezentowania pamiętnego pokazu był mistrz Gichin Funakoshi, w owym czasie prezydent Okinawa Shobu Kai (towarzystwa powstałego dla popularyzacji sztuk walki ). Tote zaczęło być znane pod nazwą karate – jutsu, następnie zaś, około 1929 r., Gichin Funakoshi podjął rewolucyjny krok, mocno angażując się po stronie zwolenników poglądu, że nazwa sztuki powinna być zmieniona na karate-do. Karate zostałoby w ten sposób przekształcone, tak co do litery, jak i treści, ze zbioru technik pochodzenia okinawskiego w nową japońską sztukę walki.

W latach dwudziestych i na początku trzydziestych sztuka ta stawała się coraz bardziej popularna wśród ludzi należących do wszystkich warstw społecznych. Największym entuzjazmem odznaczali się oczywiście studenci, jednakże wśród ćwiczących zdarzali się również prawnicy, artyści, biznesmeni, judocy, kendocy i inni. Było to zaranie nowoczesnego karate. Powstawały kolejno kluby przy Uniwersytecie Keio, Cesarskim Uniwersytecie Tokijskim, Uniwersytecie Shoka, Washeda, Wyższej Szkole Medycznej Nihon i innych uczelniach regionu tokijskiego. Wraz z przyjazdem okinawskich nauczycieli, Mabuniego i Miyagiego, utworzyły się kluby przy uniwersytetach Ritsumeikan i Kansai w regionie OSAKI. Popularność karate w kręgach inteligencji okazała się na tyle szczęśliwa, że pomogła w przekształceniu karate w nowoczesną sztukę walki, opartą o podstawy naukowe. Zmiana nazwy okazała się niełatwa. Tydzień w tydzień na łamach Okinawa Times pojawiały się artykuły okinawskich znawców sztuk walki, żądających odpowiedzi napytanie – dlaczego ? We właściwym sobie elokwentnym stylu Funakoshi odpowiadał, broniąc swoich pozycji. Trwało to przez jakiś czas. Wraz z publikacją Karate – do Kyohan mistrza Funakoshiego w 1935 r, karate stanęło na mocnym gruncie. Dwa lata później rozmaite organizacje zrzeszające miłośników karate z Okinawy wstąpiły do Japońskiego Stowarzyszenia Sztuk Walki i na wyspie powołano filię stowarzyszenia. Zmiana nazwy nie była jedynym zmartwieniem. Wiele terminów miało wyłącznie chińskie bądź okinawskie brzmienie. Te również zmieniono na modłę japońską, umożliwiając zwolennikom łatwiejsze ich zrozumienie. Metody treningowe były kolejną kwestią, której poświęcono szczególną uwagę. Podczas gdy uprzednio istniały wyłącznie kata, obecnie podzielono ćwiczenia na trzy rodzaje: podstawy, kata i kumite.

Wokół Funakoshiego skupiła się młodzież studencka, która z wielkim entuzjazmem zaczęła ćwiczyć kumite. Kumite ewoluowało od kumite z wstępnie ustalonymi technikami do właściwego ippon kumite, by wreszcie dojść do jiyu kumite, gdzie mówiąc przenośnie, wszystkie chwyty są dozwolone. Na Okinawie rozwój kata dostąpił niezwykłego wyrafinowania.

Obecnie badania naukowe w dziedzinie kumite osiągnęły takie stadium, że możemy powiedzieć, iż ukazał się zupełnie nowy aspekt karate. Można wręcz powiedzieć, że karate osiągnęło dzisiaj punkt bliski szczytowej doskonałości. Pierwszy złoty wiek karate, jak go nazywano, nastąpił około 1940 roku, kiedy to nieomal każdy znaczniejszy uniwersytet w Japonii miał własny klub karate. We wczesnych latach powojennych nastąpił regres, lecz obecnie, dzięki entuzjazmowi swoich zwolenników, karate-do jest uprawiane szerzej niż kiedykolwiek. Rozpowszechniło się również w wielu krajach na całym świecie, doprowadzając do nowego złotego wieku. Po wojnie stacjonujące w Japonii alianckie siły zbrojne niejednokrotnie występowały z żądaniem przedstawienia im pokazów sztuk walki. Znawcy judo, kendo i karate formowali się w grupy i odwiedzali bazy wojskowe dwa do trzech razy w tygodniu, demonstrując swoją sztukę. Karate wzbudziło ogromne zainteresowanie wśród żołnierzy. Była to sztuka widziana przez nich po raz pierwszy w życiu.

W roku 1952 Dowództwo Lotnictwa Strategicznego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych wysłało do Japonii grupę młodych oficerów i podoficerów dla studiowania judo, aikido i karate. Miało to na celu wyszkolenie instruktorów wychowania fizycznego. Przez trzy miesiące spędzone w Japonii żołnierze ci poddawani byli intensywnemu szkoleniu teoretycznemu i praktycznemu. Był to dla rozwoju karate istotny krok naprzód. Od owego czasu przez kilkanaście lat corocznie przybywały dwie lub trzy takie grupy.

Ów program szkoleniowy został oceniony bardzo wysoko i grupy zaczęły przybywać również z innych krajów. Wiele krajów występowało również z prośbą o przysłanie instruktorów karate celem wyszkolenia własnych. Był to z pewnością jeden z czynników, mających swój udział w popularyzacji karate na świecie.

Karate było i jest sztuką samoobrony i formą zdrowotnych ćwiczeń fizycznych, jednakże wraz ze wzrostem jego popularności wzrosło zainteresowanie organizowaniem zawodów, podobnie jak miało to miejsce w kendo i judo. Głównie wysiłkiem młodszych entuzjastów w październiku 1959 roku zorganizowany został I Ogólnojapoński Turniej Mistrzowski Karate – do. Sponsorem imprezy było Japońskie Stowarzyszenie Karate, a już następnego miesiąca Ogólnojapońska Studencka Federacja Karate zorganizowała mistrzostwa przed widownią kilkutysięczną. Oprócz tego, że były to przedsięwzięcia epokowe w dziejach karate, obydwa turnieje jeszcze bardziej zwiększyły zainteresowanie karate w Japonii. Obecnie turnieje organizowane przez wszystkie znaczące organizacje karate nabierają coraz większego rozmachu. Rywalizacja sportowa i rozprzestrzenianie się karate na świecie to najważniejsze punkty powojennego rozwoju karate.

Karate jako sztuka walki stworzona przez Okinawiańczyków jako metoda samoobrony bez użycia broni od momentu powstania ewoluowała zmieniając swój charakter z utylitarnego systemu walki na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysuwa się aspekt DO – drogi którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości.

Pierwszym wyodrębnieniem stylów sztuk walki na Okinawie był podział :

• Shuri – Te

• Naha – Te

• Tomari – Te

• Nazwy te pochodzą od nazw miast, wokół których skupiały się szkoły karate.

W 1908 roku Anko Itosu podzielił wszystkie style na dwie grup : Shorin i Shorei.

Termin Shorin, który zastąpił Shuri-te i Tomari-te, oznaczał połączenie rdzennie okinawskiej sztuki walki Te z chińskim Ch' uan fa z okolic klasztoru Shaolin, natomiast Shorei, który zastąpił Naha-te oznaczał połączenie okinawańskiego Te z chińskim Ch' uan fa z okolic Fuzchou.

Współcześnie podstawowym podziałem karate jest podział na :

• karate okinawskie,

• karate japońskie.

Karate powstało na Okinawie i stąd dopiero przeniesiono je do Japonii. Podstawową różnicę od strony technicznej stanowią kata. Karate okinawskie zachowało stare oryginalne formy, podczas gdy karate japońskie te same formy w mniejszym lub większym stopniu zmodernizowało. Jednak kumite w obu przypadkach jest takie samo. Za karate okinawskie uważa się style i szkoły, które powstały na Okinawie mają tam kwatery główne ich organizacje. Karate japońskie to te style i szkoły, które swój rodowód wywodzą z Japonii, gdzie w początkach lat dwudziestych naszego stulecia przenieśli karate mistrzowie okinawscy. Organizacje karate japońskiego są dużo większe niż okinawskie i dlatego stać je było na ekspansję na wszystkie kontynenty. Natomiast karate okinawskie zostało rozpowszechnione na świecie głównie przez amerykańskich marines stacjonujących w bazach na Okinawie.

Inny podział karate to podział na:

• karate klasyczne,

• karate tradycyjne,

• karate zmodernizowane.

Karate klasyczne – to karate jakie istniało przed 1868 rokiem. Stosuje ono rzeczywistą filozofię walki rozwiniętą przez klasę wojowników. Techniki karate wykonywane są tak, aby zatrzymać przeciwnika w rzeczywistej walce. Nie występuje kontrola techniki jak podczas turniejów. Uderzenia wykonywane są z pełną siłą na całe ciało.

Karate tradycyjne - powstało po odnowieniu Meiji w 1868 roku. Ze względu na fakt, że rząd Japonii zakazał kontynuowania filozofii wojownika, nacisk w karate na Okinawie położony został na duchowy i fizyczny rozwój praktyki, a nie na faktyczne zastosowanie w walce. Wykonywane techniki podczas walki są kontrolowane.

Karate zmodernizowane – powstało po 1945 roku. Wówczas to nacisk położono na sport. Istniejące techniki zostały dopasowane do wymogów sportowych oraz powstały nowe techniki typowe dla karate sportowego.

Główne style karate

Obecnie większość szkół karate skupia się wokół kilku największych stylów i w mniejszym lub większym stopniu reprezentują zasady w nich panujące. Poniżej zamieszczam krótki opis stylów stanowiących podwaliny współczesnego karate, aby można było zrozumieć różnice między nimi, a szkołą Kyokushin.

SHOTOKAN – twórcą tego stylu jest Gichin Funakoshi. Charakterystyczne dla shotokanu są niskie postawy i mocne, obszerne ruchy. Zawiera on dużo kata, czyli form, które ćwiczy się z użyciem największej siły. Dla Funakoshiego kata były najważniejszym sposobem wyrazu jego sztuki i wiele z nich sam opracował.

W stylu tym używa się siły mięśni generowanej przez techniki wykorzystujące ruchy po liniach prostych. Spośród wielu wielkich mistrzów shotokanu Hirokazu Kanazawa postrzegany jest jako przypuszczalnie jeden z najbardziej uzdolnionych wojowników wszech czasów. W 1957 roku, w czasie Pierwszych Ogólnojapońskich Mistrzostw Karate wygrał wszystkie walki (łącznie z finałową ) ze złamaną ręką, zwykle właśnie nią zadając decydujący cios. Dokonał tego bez formalnego przygotowania w wolnych walkach treningowych. Następnego roku znów wygrał mistrzostwa i wziął udział w pokazach kata. W ostatnich latach Kanazawa, aby poprawić swoje zdrowie i poszerzyć wiedzę o wewnętrznych systemach chińskich sztuk walki, skupił się na studiach tai chi chuan.

WADO – RYU – zostało stworzone przez Hidenori Otsukę, a jego nazwa oznacza drogę pokoju lub harmonii. Otsuka był starszym studentem Funakoshiego. Urodził się w 1892 roku i dzieciństwo spędził na studiowaniu shindo yoshin ryu ju-jitsu . Stał się tak biegły w tej sztuce, że został nagrodzony najwyższym stopniem mistrzowskim w tym styku. Pierwsze studia karate zaczął w wieku trzydziestu lat u Funakoshiego. Dziesięć lat później odszedł, aby wypracować swój własny styl, ale przez wiele lat nie miał on żadnej nazwy. W 1940 roku na festiwalu sztuk walki poproszono go o zarejestrowanie nazwy jego szkoły, co zrobił, nazywając ją wado. Hidenori Otsuka uzupełnił swoją wiedzę o znajomość ju-jitsu i połączył ją z umiejętnościami karate, aby stworzyć swój styl. Połączenie zasady niestawiania oporu sile, na której oparte jest ju-jitsu, z tradycyjnymi technikami okinawskiego karate wprowadziło element miękkości, co jest czymś wyjątkowym w japońskim karate. System karate Otsuki jest niezwykle szybki, a przez wielu uważany za najszybszy. Otsuka nauczał, że fizyczne techniki i ruchy w wado odzwierciedlają myśli ćwiczącego i w rzeczywistości manifestują ducha danej osoby. Rozróżniał on trzy elementy witalne w studiach karate: siłę fizyczną, ducha i uczucia. Kiedy system Otsuki rozwinął się, stwierdził on, że sztuka ta powinna zawierać również element sportu. W tym celu wprowadził kumite, formę sparingu. Przedtem w wado nie było walki, jedynie trening kata. W czasie drugiej wojny światowej jego styl upowszechnił się w Europie i Ameryce, a Otsuka został nagrodzony przez brata cesarza Japonii czarnym pasem w stopniu dziesiątego dan i stał się najstarszym praktykującym karateka na świecie. Hidenori Otsuka zmarł 29 stycznia 1982 roku, cztery miesiące przed dziewięćdziesiątymi urodzinami. Otsuka zerwał z niewzruszoną dotąd zasadą “ stalowego bloku “. Zamiast siły łamiącej ręce postulował spryt i zręczność. Zamiast frontalnego ataku – zaskakujące zejście z linii ciosu. Jako pierwszy zaproponował szereg kombinacji: unik-wytrącenie z równowagi-rzut, przy czym rzuty wykonywano przez pchnięcie lub uderzenie z jednoczesnym podcięciem. Zdaniem Otsuki, w karate za często korzysta się z siły. Treningi prowadzone przez niego koncentrowały się na zręczności, szybkości i precyzji uderzeń. Szczególnie dla początkujących nie były tak wyczerpujące i trudne jak zajęcia w sekcjach Shotokanu.

SHITO – RYU – twórcą stylu jest Okinawczyk Kenwa Mabuni. Studiował u tego samego mistrza co Funakoshi. Mabuni miał dwóch nauczycieli, Itosu i Higaonnę i od ich imion powstała nazwa jego stylu. Idąc w ślady Funakoshiego, Mabuni otworzył swój pierwszy klub w Osace w 1934 roku i zaczął nauczać karate w Japonii. Mabuni wykazywał szczególne upodobanie do studiowania kata i zebrał ich tak wiele, jak tylko to było możliwe. Czerpał kata ze szkoły shotokan, goju i shorin-ryu. Wszystkich kata, łącznie z tymi, w których używa się broni jest ponad sześćdziesiąt. W porównaniu z shotokanem jest to styl wyspecjalizowany. Mniejszą wagę przywiązuje się do tradycyjnego wyszkolenia karateki, większą zaś do nadania walce szybkości, manewrowości i dynamiki. Jest to oczywiście przystosowanie karate do wymagań walki sportowej z jednym przeciwnikiem. Shito-ryu wymaga więc postaw węższych, lekkich, umożliwiających raptowne przemieszczanie się. Tracą na znaczeniu tradycyjne twarde bloki. Teraz zajmują ich miejsce bloki “połówkowe” szybkie, nie tyle zatrzymujące cios, co zmieniające jego kierunek. Szybkość jest zasadniczym kryterium wyboru technik ulubionych.

GOJU–RYU – najogólniej można powiedzieć, że jeśli w porównaniu z shotokanem shito – ryu zmierzał w stronę walki sportowej, to goju- ryu w stronę walki realnej. Za twórcę stylu uchodzi Chojun Miyagi (1888 – 1953 ) – uczeń Kanruo Higaonny (1852 – 1915 ).

Goju jest jednym z czterech głównych stylów karate rozwiniętym z okinawskich sztuk naha–te, a jego podstawą jest zasada komplementarnych przeciwieństw jin i jang, miękkości i twardości. Chojun Miyjagi rozpoczął treningi naha–te w wieku lat czternastu pod okiem Higaonny, który w młodości kilkakrotnie odwiedzał kontynent, aby w Chinach uczyć się boksu chińskiego. Po powrocie połączył swoją nową wiedzę z rodzimym systemem okinawskiego karate. Po śmierci swojego mistrza Miyagi postanowił, że on również pójdzie na kontynent, do Chin, aby kontynuować swoje studia. Przebywając tam, pozostawał pod wpływem doktryn chińskich, wewnętrznych systemów kung–fu. Podobnie jak inni instruktorzy z Okinawy, Miyagi również przez kilkanaście lat nauczał w Japonii – w Kioto, potem w Osace. W 1934 roku wyjechał na Hawaje na zaproszenie tamtej społeczności karateków. Wkrótce jednak powrócił do śmierci wychowując kilka pokoleń instruktorów. Miyagi wykształcił dwóch wybitnych następców, którzy umocnili styl i spowodowali jego okrzepnięcie. Pierwszy z nich – Seiko Higa, to nauczyciel wybitnych ekspertów tokijskich – Masakichi Toguchi i Kenki Izumikawa. Drugi uczeń Miyagi to słynny Gogen “ kot “ Yamaguchi – autor głośno akcentowanej zasady – trenuj tak, abyś mógł przyjąć każdy cios – uderzaj tak, abyś nie musiał przyjąć następnego ciosu. Zawodnicy goju–ryu specjalizują się w przyjmowaniu ciosów tak, aby zminimalizować ich efekt fizjologiczny, co osiąga się przez specjalne techniki oddechowe, umiejętne napinanie mięśni itd. W walce dążą do bezpośredniego rozstrzygnięcia przez wymianę ciosów. Do siły przywiązuje się większą wagę niż w innych stylach. Ogromnie ceniona jest wytrzymałość, hart ducha i odporność na ból.

ZACHODNIE KONCEPCJE – nawet dzisiaj wschodnie metody walki podlegają nieustannej ewolucji. Naukowe badania, dotyczące wytrzymałości ludzkich mięśni i odpowiednich odżywek pomagających przedłużyć wytrzymałość oddalają praktykę tradycyjnego karate od źródeł, z których się wywodzi, kładąc zbyt duży nacisk raczej na samo widowisko niż na duchową świadomość i mentalne aspekty sztuki. Najistotniejszym składnikiem praktyki karate jest siła umysłu, ale należy się zastanowić, czy w uprzęży zachodniej nauki owe sprawdzone przez wieki sztuki nie gubią swojego właściwego kierunku.

Historyczne podłoże powstania stylu Kyokushinkai

Historia ludzkości napiętnowana jest ciągłymi wojnami, walka jako nieodłączny ich element towarzyszyła ludziom od zarania dziejów. Pierwotnie były to zmagania z siłami przyrody, dzikimi zwierzętami i pomiędzy grupami plemiennymi. Siła, zręczność, odrobina inteligencji stanowiły o umiejętności walki, będącej niejednokrotnie jedynym warunkiem przetrwania.

Wraz ze stosowaniem prostych typów broni i coraz większą potrzebą sprawnego i skutecznego jej używania, dostrzeżono konieczność uprawiania i upowszechniania różnych metod walki, których celem nadrzędnym była wojna, związane z nią trudy i poczynania.

Początkowo prymitywne ćwiczenia walki wręcz traktowano jako uzupełnienie szkolenia bojowego, zauważono bowiem, że w walce znaczenie ma nie tylko dobra broń i siła fizyczna, lecz także wcześniej opanowane ruchy, zasłony, bloki i uderzenia , pozwalające kontynuować walkę po utracie oręża.

Poprzez praktykę i zapożyczenia, różne odmiany walki bez broni, systematycznie rozwijane i doskonalone, trafiły za pośrednictwem wojowników do społeczeństwa.

Ulegając przeobrażeniu w formę rozrywki, współzawodnictwa i metodę przygotowania młodzieży do służby wojskowej.

Podobnie rzecz się miała z wyścigami rydwanów, biegami, zawodami w rzucie oszczepem itp., które stały się przedmiotem igrzysk i olimpiad, a rodowód swój wywodziły z praktyki militarnej i powszechnych obowiązków ćwiczeń, którym poddawano starożytnych wojowników.

Mając na uwadze fakt, że wojny w tamtych czasach były przejawem normalnej działalności państwa, przedłużeniem polityki, a prawo ich prowadzenia atrybutem suwerenności, toteż okazji do doskonalenia rzemiosła wojennego nie brakowało.

Taki stan rzeczy istniał przez stulecia, do okresu w którym zaczęto tworzyć formy i reguły ćwiczeń fizycznych nie związane z militaryzmem , które wraz z rozwojem kultury materialnej i duchowej skrystalizowały się w systemy i szkoły, działające w oparciu o rygorystycznie przestrzegane kanony.

Dalsza ewolucja to czasy wzajemnej interferencji różnych odmian ćwiczeń bojowych z praktykami mistyczno-religijnymi i myślą filozoficzną oraz tworzenie zrębów traktowania walki wręcz jako formy sztuki ukształtowanej poprzez syntezę elementów kultury tradycji i medycyny Dalekiego Wschodu.

Słowo karate oznacza dosłownie “ puste dłonie “ .Pełna nazwa tej sztuki walki to karate – do, droga pustych dłoni. Początków karate należy szukać na Okinawie, która należy do archipelagu wysp Riukiu łączącego Japonię z Chinami.

Na Okinawie spotykały się kultury obu tych państw i wzajemnie na siebie oddziaływały. Zgodnie z dzisiejszą wiedzą największy wkład w usystematyzowanie karate wniósł FUNAKOSHI GICHIN. Urodził się on w Shuri na Okinawie w roku 1869 i już jako 11- to letni chłopiec rozpoczął naukę karate u dwóch największych mistrzów tej sztuki w ówczesnych czasach.

W 1948 r. założono Japońską Organizację Karate, gdzie Funakoshi został głównym instruktorem. Funakoshi miał już blisko sześćdziesiąt lat, gdy założył w Tokio swoją pierwszą salę treningową oraz usystematyzował swój styl który nazwał SHOTOKAN.

Styl karate kyokushin został stworzony przez Masutatsu Oyamę, który był studentem shotokanu u Funakoshiego.

Oyama urodził się w Korei i poznał chińskie i koreańskie sztuki walki, zanim jeszcze zaczął ćwiczyć shotokan. Niezadowolony z braku elementów walki w szkole Funakoshiego zaszył się w górach Chiba, gdzie intensywnie trenował i sformułował nowy system karate oparty na rzeczywistej skuteczności w walce.

Rodowód i ewolucja szkoły karate kyokushin

Historia Kyokushinkai jest w dużej mierze historią życia jego twórcy MASUTATSU OYAMY. Przychodzi na świat 27 lipca 1927 roku w Tokio. W dwa lata później rodzice wysyłają go do siostry do Mandżurii. Już w dziesiątym roku życia po raz pierwszy styka się ze sztuką walki Osiemnastu Technik zwaną shaku – riki. Jako uczeń szkoły podstawowej w Korei, zaczyna studiować chińskie kempo, w której to dyscyplinie w roku 1936 zdobywa czarny pas. Mając trzynaście lat opuszcza dom rodzinny i wyrusza do Tokio. W czasie gdy podejmuje naukę w szkole lotniczej Yamanashi, Japonia stoi na krawędzi drugiej wojny światowej. Naukę w szkole łączy z treningami karate pod kierunkiem Funakoshi. W wieku piętnastu lat zdobywa pierwszy dan, zaś w trzy lata później drugi dan, jednocześnie ćwiczy judo i boks. Nie przychodzi mu to jednak łatwo. Ćwiczy bardzo intensywnie, więcej niż ktokolwiek w szkołach karate, które odwiedzał. Tłumaczy to w dużej mierze, dlaczego tak wcześnie zdobył bardzo wysokie stopnie zaawansowania. W czasie wojny jak każdy młody Japończyk gotów był oddać życie za cesarza i swój kraj. Młody Oyama wstępuje na ochotnika do oddziałów samobójczych – kamikadze. Jego ostatni lot nie dochodzi do skutku ponieważ Japonia kapituluje.

Pierwsze lata powojenne to czas rozbicia wewnętrznego społeczeństwa japońskiego. Powszechne psychiczne załamanie jakie dotknęło Japończyków nie oszczędza również Oyamy. W sytuacji, gdy brakowało wszystkiego, gdy szerzyło się bezprawie, najprostszym rozwiązaniem było wstąpienie do gangu. Był tam szczególnie mile widziany mając czwarty dan w karate. Masutatsu Oyama z dużym krytycyzmem wspominał te chwile. Nie szczędził sobie gorzkich słów za dokonanie takiego, a nie innego wyboru. W 1946 roku Oyama rozpoczyna naukę na wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Waseda. Uczony przez najlepszych mistrzów karate z dużym zasobem wiedzy zaczyna trenować samotnie w górach Minhou przygotowując się do I Otwartych Mistrzostw Japonii w karate. Turniej odbywa się w Kioto w 1947 roku – Oyama zostaje mistrzem Japonii. W rok później decyduje się ostatecznie poświęcić życie karate i rozpoczyna samotny osiemnastomiesięczny wyczerpujący trening w górach w prowincji Chiba, by doprowadzić do perfekcji swą technikę i ostatecznie ukształtować koncepcję swego karate. Stopniowo nabywa umiejętności jednoczenia ciała i ducha, która to umiejętność pozwala przewidywać ruchy przeciwnika i reagować na nie natychmiast bez zastanowienia. Podstawowym testem perfekcji i siły jego technik staje się rozbijanie kamieni nieuzbrojoną ręką. Jako jedyne wsparcie duchowe posiada pamiętniki wielkiego mistrza miecza Miyamoto Musashi. Po powrocie z gór, Oyama jako jedyny w historii karateka decyduje się na walkę z bykiem w Chiba, szukając granic możliwości człowieka. W 1952 roku dochodzi do wyjazdu japońskiego karateki do USA, gdzie przez 11 miesięcy popularyzuje karate poprzez pokazy i konfrontacje z przedstawicielami innych systemów walki. Praca popularyzatorska polegała głównie na prezentowaniu siły i skuteczności karate w pokazowych walkach z zawodowcami, zapaśnikami, bokserami i tym podobnie, trudniącymi się niejednokrotnie bezkarnym łamaniem kości, a nawet zabijaniem dla ciężkiej fortuny. Sensację wzbudzają pokazy rozbijania twardych przedmiotów, ponownie też stawia czoło bykom. Staje się sławny przez cios shuto, którym potrafi ściąć rogi byka – New York Times pisze o nim – Boska Ręka. Po powrocie do Japonii Oyama nie myśli o założeniu własnej szkoły, ćwiczy przed własnym domem koncentrując się nad własnym rozwojem, szybko jednak otacza go grono pasjonatów którzy nalegają aby został ich nauczycielem, w ten sposób, początkowo nie zdając sobie z tego sprawy tworzy coś w rodzaju dojo. Z biegiem czasu grupa ćwiczących zaczyna się powiększać i Oyama zmuszony jest przenieść zajęcia w inne miejsce lepiej przystosowane do treningu. Miejscem tym jest sala z drewnianą podłogą w szkole baletowej, która staje się pierwszym oficjalnym dojo Oyamy. Kształtują się fundamentalne zasady jego stylu karate które w kilka lat później nazwie KYOKU – SHIN – ekstremum prawdy. W 1954 roku zostaje otwarte pierwsze dojo Oyamy w Japonii, w Tokio, instruktorami zostają jego najlepsi uczniowie K. Mizushima i E. Yasuda. Sam mistrz, poczynając od Okinawy, podróżuje przez południowo - wschodnią Azję studiując wiele różnorodnych stylów walki. W roku 1957 w czasie jednej z pokazowych walk z bykiem w Meksyku zostaje ciężko ranny i sześć miesięcy przebywa w szpitalu. W 1958 roku wydaje książkę “ What is Karate “ która staje się przebojem wydawniczym w Japonii. Zostaje zaproszony przez F.B.I i West Point na pokazy i wykłady. Jest to czas w którym Oyama wiele podróżuje po świecie prezentując swój styl walki. W Bangkoku po wyzwaniu rzuconym przez Boks Tajlandzki, uznawany za najbardziej brutalną i skuteczną sztukę walki, dochodzi do publicznych walk z bokserami Thai. Uczniowie Oyamy wygrywają dwie z trzech walk, ratując w ten sposób honor japońskiego karate i udowadniając wyższość szkoły kyokushin. W 1962 roku Oyama nadaje w swoim dojo pierwszych 20 czarnych pasów. 1 października 1963 roku powstaje MIĘDZYNARODOWA ORGANIZACJA KYOKUSHINKAI–KAN z centralnym Dojo Honbu w Tokio. Prezydentem ( Kaicho), zostaje były premier Japonii, laureat nagrody Nobla E. Sato. Masutatsu Oyama zostaje dyrektorem (Kancho). W rok później organizacja zostaje oficjalnie uznana w świecie. Wcześniej, już od paru lat organizowane są letnie i zimowe obozy szkoleniowe oraz mistrzostw Japonii w tej dyscyplinie. W 1975 roku w Tokio odbywają się pierwsze Otwarte Mistrzostwa Świata Wszech Styli w Tokio. Aktualnie Międzynarodowa Organizacja Kyokushin, bazująca na nośnej idei uniwersalnego karate, jest najbardziej dynamiczną i liczną organizacją karate na świecie, posiada blisko 1100 oddziałów w ponad 120 krajach, zrzeszając ponad 2 miliony członków zarejestrowanych w Honbu. W zarządzie zasiadają ex premierzy Japonii – M. Mori i T. Miki, król Hiszpanii Juan Carlos i książę Mohamed. W Dojo Oyamy ćwiczyli sławni aktorzy jak S. Connery oraz Dolph Lundgren.

Prezydentem Europejskiej Organizacji Kyokushinkai jest A. Pinero (8 dan), a autoryzowanym reprezentantem w Polsce A. Drewniak ( 7 dan ).

26 kwietnia 1994 roku w Tokio o godzinie 8,30 rano umiera Masutatsu Oyama. Dla wszystkich ćwiczących Karate Kyokushin na całym świecie jest to ogromny wstrząs. Jego śmierć jest dla wszystkich bolesnym zaskoczeniem. Ci bowiem którzy się z nim zetknęli, niejednokrotnie zaznaczali, że miał dla nich uczucia ojcowskie, wobec których nie tylko żywi się szacunek, ale również najprawdziwszą miłość. KYOKUSHINKAI – Ekstremum Prawdy – tak nazwał stworzone przez siebie karate. Mawiał że o ile rozwój fizyczny jest początkiem tej sztuki walki, o tyle rozwój duchowy jest jej celem ostatecznym. Ideę tę mocno zaszczepił w duszach swoich uczniów. Ci z kolei przekazują ją adeptom sztuki karate na całym świecie. To On wprowadził termin Budo – Karate określający system w którym najważniejszy jest duch walki. Kyokushin oznacza poszukiwanie najwyższej prawdy w aspekcie fizycznym, psychicznym i duchowym. Swoim uczniom mówił że nie zwycięstwa w zawodach i pokonani przeciwnicy świadczą o sile, ale umiejętność pokonywania własnych słabości oraz trudności życia codziennego. Miłość do rodziców, szacunek dla nauczycieli, zaufanie w stosunku do przyjaciół oraz skromność muszą być cechami, które wyróżniają każdego kto ćwiczy Budo – Karate Kyokushin. Jako jedyny współczesny karateka walczył ze zwierzętami poszukując w tych pojedynkach granic psychicznej i fizycznej wytrzymałości człowieka. Był jedynym mistrzem realnej walki, stoczył ich ogółem 270. Niektóre nich były walką o życie, ale nigdy nie walczył za pieniądze i dla pieniędzy. Zawsze chciał pokazać wielką siłę ducha karate. Stworzył system doskonalenia się duchowo i psychicznie przez ciężkie ćwiczenia fizyczne, swoje karate określał jako medytację w ruchu, uważał,że karate i Zen to jedno. Był autorem dwudziestu publikacji książkowych na temat karate, w tym biblii etycznej tej sztuki walki – “ Filozofia Kyokushinkai “. Jego charyzma i autorytet moralny sprawiły, iż gościły Go najwybitniejsze postacie świata sztuki, kultury i polityki, między innymi. król Hiszpanii Juan Carlos i prezydent Stanów Zjednoczonych, Ronald Regan, a o wielkości dzieła któremu poświęcił życie może świadczyć chociażby to, że prezydentem Światowej Organizacji Kyokushinkai był Eisaku Sato były premier Japonii i laureat nagrody Nobla. W listopadzie 1993 roku Wielki Mistrz współczesnego karate gościł w Polsce. W hali katowickiego „Spodka” witał Go blisko 15 – tysięczny tłum entuzjastów uprawiających w naszym kraju tę sztukę walki. Z całą pewnością można stwierdzić, że było to dla nich wielkie święto, tym bardziej, że wizyta była ukoronowaniem XX – lecia istnienia Kyokushin w Polsce.

Masutatsu Oyama jako twórca i założyciel Karate Kyokushin posiadał najwyższy możliwy stopień zaawansowania w karate 10 dan.

Prawa fizyki, a skuteczność technik karate kyokushin

Masutatsu Oyama był praktykiem i pragmatykiem. Styl karate którego był twórcą zawiera najlepsze techniki z innych stylów dalekowschodnich sztuk walki, ale ich interpretacja i sposób wykonania różni się nieco od pierwowzorów. Od strony walki kyokushin ma charakter szybkościowo siłowy. Siła to sposób oddziaływania między ciałami. W siedemnastym wieku Issak Newton odkrył, że siła zależy od iloczynu masy i przyspieszenia, z jakim ta masa się porusza. Jest to tak zwana druga zasada dynamiki Newtona. Przedstawia ją wzór F = M. * A. Przyspieszenie natomiast jest ilorazem przyrostu prędkości do czasu, w którym ten przyrost nastąpił. We wszystkiego rodzaju ciosach ręcznych i nożnych prędkość początkowa wynosi zero, więc przyspieszenie jest ilorazem prędkości końcowej i czasu ruchu. Siła uderzenia będzie miała dużą wartość, jeśli masa ciała będzie duża, lub przyspieszenie osiągnie dużą wartość. Ideałem jest, jeżeli duża masa porusza się z dużym przyspieszeniem. Jednakże, lekki człowiek jest w stanie wywrzeć taką samą siłę jak masywny, a to dlatego, że wprawdzie masę ma małą, ale przyspieszenie może mieć o wiele większe. Dość łatwo da się wyjaśnić, dlaczego Oyama skonstruował techniki w ten sposób, że kopnięcia są “ biodrowe “, a uderzenia silnie poparte pracą barku, w ten sposób masa uderzającej kończyny wzrasta co najmniej kilkakrotnie. W takim przypadku masa uderzającego ramienia wzrasta z pięciu do dwudziestu pięciu kilogramów. Podobnie wzrasta masa przy zaangażowaniu biodra w kopnięcie. Wszystkie techniki kyokushin napędzane są przez mięśnie brzucha, które dają dodatkowy impuls energetyczny. Nie sposób mówić o sile, nie wspominając o ciśnieniu. Ciśnienie to siła przypadająca na jednostkę powierzchni, jej wartość jest duża jeśli siła ta jest duża lub mała jest powierzchnia na którą działa. Trening prowadzi do osiągnięcia maksymalnej siły uderzenia, a dodatkowym efektem destrukcyjnym jest odpowiednie wyprofilowanie powierzchni oddziaływującej na przeciwnika. Poziom energii w przyrodzie jest stały, ale może on przybierać różne formy, które zmienia w czasie trwania zjawiska. Energia jest gromadzona w ciele człowieka i sztuką jest właściwe jej wykorzystanie. Kontaktowa walka, jaką preferuje kyokushin, polega na przekazywaniu energii za pomocą siły do punktów witalnych ciała. Energia kinetyczna ruch to liczbowo połowa iloczynu masy ciała i kwadratu jego prędkości. Energia potencjalna to iloczyn masy ciała, przyspieszenia grawitacyjnego i wysokości nad poziomem uznawanym jako zerowy. Energia potencjalna bardzo chętnie zamienia się na kinetyczną. Kierując się zasadami ergonomii powinno się dążyć do tego, aby zmęczenia w czasie wykonywanej czynności było jak najmniejsze. Przy kopnięciach i uderzeniach według zasad kyokushin trzymane wysoko w pozycji walki ręce mają sporą energię potencjalną która w czasie uderzeń w niższe strefy zwiększa energię kinetyczną zastosowanej techniki karate. Trzymane nisko ręce, przy wyprowadzaniu ciosów (shotokan) muszą pokonać przyciąganie grawitacyjne, przez co energia uderzeń jest mniejsza od zamierzonej. Mając to na uwadze Oyama skonstruował pozycję walki zapewniającą wszechstronną obronę, i doskonałą pod względem energetycznym. Kyokushin łatwo odróżnić od innych oglądając kihon: wysoko podciągnięta i mocno cofnięta ręka pasywna przy technikach ręcznych ułatwia pracę barków i powoduje, że do głowy przeciwnika nie jest daleko, a przy ciosach na inne strefy ciała wspomaga ją grawitacja.

Walka sportowa w karate

Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie były bowiem realia, w których karate pozostawało i takie życiowe wymogi przed nim stawiano. Nie było więc w tej walce żadnych ograniczeń. Zrozumiałe jest też, iż wymaganiom jakie stawiano przed karate na przykład na okupowanych wyspach archipelagu Ryuku, podporządkowane były określone metody treningowe, preferujące techniki wyjątkowo skuteczne w walce. Z biegiem lat pojawiły się takie środki niszczenia, że karate w żaden sposób nie mogło stawić im czoła podobnie jak miecz samurajski musiał uznać wyższość muszkietu. I tak dalekowschodnie sztuki walki przybrały inna postać – z ju-jitsu powstało judo, z ken-jitsu – kendo, a z karate-jitsu – karate-do.

Ponieważ karate częściowo poszło torem sportu, chcąc zapewnić bezpieczeństwo pod czas walki, musiano znaleźć nowe rozwiązania. Różnie przedstawiają się dziś walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się atak na głowę i szyję, zakładając jednak, iż uderzenia nie mogą dochodzić do ciała przeciwnika, ale muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu ( Shotokan ), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszcza się nań techniki ręczne i nożne, a głowę wyłącza się jako cel ataku ( Taekwondo ), czy też walczący wkładają na głowę plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus.

W karate Kyokushin jiyu-kumite ( wolna walka) jest najbardziej zaawansowaną formą karate stanowi jego esencję. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką Budo-Karate ( w dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka Budo-Karate, a także doskonałość pozwalająca na sukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening technik podstawowych oraz kata.

Masutatsu Oyama mówił o jiyu-kumite w sposób następujący: „Karateka musi zdawać sobie sprawę, ze wchodzi teraz w najtrudniejszą fazę treningu i musi być zdolnym do skupienia swojej uwagi na wielu aspektach w tym samym czasie. Na przykład musi być zawsze świadomy najbardziej drobiazgowych szczegółów dotyczących przeciwnika: sposobu jego oddychania, stylu ataku i obrony, równowagi, szybkości ruchów i momentów, kiedy jest najbardziej odsłonięty i niezabezpieczony przed ciosem, Oczywiście w tym samym czasie trzeba koncentrować się nad własnym planem obrony i ataku”.

Karate jako rekreacja

Jest obecnie najbardziej popularną formą uprawiania karate wśród wielu milionów ludzi na całym świecie . Karate jako sztuka walki i karate jako rekreacja to jedno, jedynym elementem, który różni te pojęcia jest zakres ćwiczeń. Forma rekreacyjna zakłada program minimum możliwości, sztuka zakłada program maksimum możliwości człowieka. Obie formy pociągają szczególnie ludzi pragnących osiągnąć fizyczną i psychiczną dyscyplinę wewnętrzną, dążących do osiągnięcia celu poprzez realne działanie, anie tylko poprzez medytację. Kluczem do popularności tej formy karate jest „ istota karate”, a nie poszczególne techniki. Dla wielu osób pracujących w ciągłym napięciu, karate stanowi antidotum na nieprzerwane pasmo stresów. Wtopienie się w świat innych wartości jakie obowiązują w dojo poprzez poddanie się reżimowi treningowemu zmusza do skupienia uwagi na technice, oddychaniu, walce. Głębokie zaangażowanie fizyczne i psychiczne powoduje hamowanie i wyciszanie w obszarach mózgu, które przez wiele godzin dzienne są eksploatowane. Końcowym efektem ćwiczeń jest uczucie odprężenia, Wielu znanych polityków i ludzi sztuki jak Matcuchei Mori, Takco Miki - ekspremierzy Japonii, król Juan Carlos (Hiszpania), książę Mohamed (Jordania), książę Shahram ( Iran), aktorzy Sean Connery i Sony Shiba utożsamiają karate odprężeniem, metoda odzyskiwania sprawności, własna sztuka, samoobrona itp. Znaczy to, że znajdują w karate coś indywidualnego dla siebie. To wiąże z karate na zawsze i powoduje, że częstokroć mimo podeszłego wieku są nadal aktywni. Wśród ludzi sztuki uprawiających karate Kyokushinkai dla własnej satysfakcji jest wielu muzyków, plastyków i grafików, którzy poświęcili Kyokushinkai swoje prace i utwory.

Funkcje społeczne sportu kwalifikowanego

Sport kwalifikowany (wyczynowy) jest to zorganizowana działalność człowieka, uprawiana systematycznie według określonych reguł i przepisów, charakteryzująca się współzawodnictwem oraz dążeniem do osiągania coraz lepszych wyników sportowych. Sport uprawiany przez dzieci i młodzież powinien dodatkowo być podporządkowany procesom rozwoju osobniczego i ten rozwój wspomagać, a także winien kształtować pozytywne cech charakteru i przygotowywać do aktywnego uczestniczenia w życiu społecznym. Sport kwalifikowany spełnia określone funkcje społeczne.

Funkcja wychowawcza

Osiągnięcie wyniku sportowego wymaga od zawodnika olbrzymiego wkładu pracy treningowej. Tylko racjonalny trening o właściwej objętości i intensywności może doprowadzić organizm zawodnika do odpowiedniego poziomu wytrenowania. Uprawianie sportu przyzwyczaja zatem młodzież do systematycznego wysiłku oraz wyrabia w niej przekonanie, że tylko rzetelna praca prowadzi do sukcesów. Sport jest poza tym tą forma działalności, w której faktyczna wartość / umiejętności i kwalifikacje/ zawodnika decyduje o tych sukcesach. W biegu na 100 m zwycięży ten, który jest w danej chwili najlepszy, bramkę zdobędzie ten, który w dostatecznym stopniu opanował tę umiejętność, w ćwiczeniu na kółkach największą ilość punktów otrzyma zawodnik wykonujący te ćwiczenia w sposób najbardziej zbliżony do określonego wzorca. Ocena sukcesów w sporcie jest zatem „sprawiedliwa” i nie mają na nią wpływu inne – pozasportowe – kryteria.

Fakty te wyrabiają wśród młodzieży uprawiającej sport pozytywne postawy, które są wymagane i pożądane w późniejszym życiu społecznym.

We wszystkich dyscyplinach sportowych startujący zawodnik musi podporządkować się regulaminom i przepisom. Walka sportowa odbywa się według zasad, których przekroczenie powoduje wyeliminowanie go lub odsunięcie na pewien czas od współzawodnictwa. Fakt ten kształtuje takie cechy charakteru jak zdyscyplinowanie, wytrwałość do dążenia do wyznaczonego celu, odporność na niepowodzenie.

Funkcja widowiskowa

Zawody sportowe są widowiskiem, które przyciąga na stadiony, hale i pływalnie, a także przed telewizory i radioodbiorniki miliony ludzi. Rozwój masowej informacji / radio, telewizja,prasa/ powoduje, że funkcja sportu kwalifikowanego staje się coraz ważniejsza. Zmagania sportowe są coraz bardziej atrakcyjne i emocjonujące, a zapotrzebowanie na nie wzrasta. Im wyższy poziom sportowy osiągają zawodnicy i zespoły, tym większą uzyskają popularność, tym silniejszym stają się magnesem dla kibiców sportowych. Sportowa walka, której wyniku nie można przewidzieć, walka pełna wysiłku do ostatecznych granic w coraz większym stopniu fascynuje ludzi. Zawody sportowe zawierające w sobie ogromny ładunek stały się ulubioną rozrywką naszych czasów.

Funkcja popularyzatorska

Rozwój sportu kwalifikowanego determinuje rozwój sportu masowego. Wysokie osiągnięcia najlepszych zawodników są atrakcyjnym przykładem dla młodzieży, która próbuje ich naśladować. Powszechnie znane są fakty, że po sukcesach reprezentacyjnej drużyny chłopcy chcą grać w piłkę nożną, siatkową czy ręczną. Sport masowy przejmuje ponadto od sportu kwalifikowanego przepisy i regulaminy, naśladuje elementy techniczne i taktyczne, a także ćwiczenia i metody treningowe. Bez ogromnego bogactwa form ćwiczebnych. techniki, wzorów zachowań wypracowanych przez sport kwalifikowany, masowe formy kultury fizycznej byłyby pozbawione podstawowego materiału treściowego, którym się posługują. Wysoka kultura ćwiczeń, określone reguły gry i racjonalne zasady współdziałania mogą kształtować się jedynie tam gdzie ruchy człowieka osiągają najważniejszą precyzję i doskonałość, gdzie są one wynikiem specjalizacji.

Funkcja poznawcza

Sport kwalifikowany dąży do osiągania coraz to lepszych wyników, zwiększając w tym celu obciążenia stosowane w pracy treningowej. Prowadzone w dużym zakresie badania mające na celu poznanie reakcji organizmu na bodźce stosowane w treningu, umożliwiają określenie biologicznych możliwości organizmu ludzkiego znajdującego się w ekstremalnych sytuacjach i podawanego maksymalnym obciążeniom. Znajomość tych możliwości ma zastosowanie nie tylko w sporcie, lecz także w medycynie, rehabilitacji, lotnictwie i kosmonautyce oraz jest przydatna do obronności kraju.

Sport kwalifikowany stał się największym polem doświadczalnym w zakresie badań nad ruchami ludzkimi oraz kształtowaniem określonych cech, gdyż dostarcza nam olbrzymią ilość danych badawczych.

Funkcja integracyjna

Wielkie osiągnięcia sportowe podobnie jak w innych dziedzinach życia budzą dumę narodową. Zwycięstwo w czasie wielkiej imprezy sportowej związane z odegraniem hymnu narodowego, z wyciągnięciem flagi państwowej na maszt jest silnym czynnikiem integracyjnym, jednoczącym całe społeczeństwo. Ta funkcja sportu jest doceniana szczególnie w młodych, dopiero co powstających państwach, w których sukcesy sportowe uważa się za czynnik budzący poczucie odrębności i świadomości narodowej.

Sport kwalifikowany potrafi również skutecznie przełamywać bariery narodowe, tworząc związki i stowarzyszenia międzynarodowe. W żadnej dziedzinie działalności ludzkiej współpraca międzynarodowa nie uzyskała takiej systematyczności i regularności jak w sporcie. Zawodnicy, a także trenerzy, działacze i sędziowie stali się jednymi z najbardziej powszechnych komiwojażerów międzynarodowej współpracy i współdziałania. Sport kwalifikowany nie zna bowiem granic lokalnych, narodowych, religijnych czy rasowych i nie mógłby w ogóle istnieć, gdyby w takie granice chciano go wtłoczyć. Dzięki kontaktom i spotkaniom międzynarodowym sport stał się doskonałym instrumentem integracji międzynarodowej.

Funkcja propagandowo – polityczna

Większość państw biorących udział w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym docenia także propagandowe znaczenie sportu kwalifikowanego. Wybitne wyniki sportowe świadczą o osiągnięciu przez dany naród pewnego poziomu stopy życiowej, świadczą o jego prężności biologicznej i umiejętnościach organizacyjnych oraz o zaletach systemu oświaty i wychowania młodzieży. Poza tym dzięki rozwojowi masowych środków informacji, wiadomości o wynikach sportowych docierają do najodleglejszych zakątków kuli ziemskiej i wzbudzają zainteresowaniem państwem, którego zawodnicy odnoszą zwycięstwa na arenach międzynarodowych.

Funkcja estetyczna

Walka sportowa prowadzona zgodnie z przepisami dostarcza przeżyć estetycznych. Piękno ludzkiego ciała w pełnym ekspresji ruchu sportowym wielokrotnie było natchnieniem dla poetów, pisarzy, rzeźbiarzy, malarzy i kompozytorów.

Najważniejsze wydarzenia w dziejach Szkoły Kyokushin w ujęciu chronologicznym

Aby bardziej obrazowo przedstawić zarys historii kyokushin posłużę się wykazem najważniejszych wydarzeń w porządku chronologicznym. Wykaz ten opiera się o wydarzenia stanowiące kamienie milowe w dziejach tej szkoły, a w podanych ważniejszych wydarzeniach sportowych uwzględniłem także niektóre znaczące osiągnięcia polskich. karateka.

1946 - Instytut Eiwa Karate Do założony w Suginame (Tokio). Rozpoczął działalność w październiku, a zamknięto go sześć miesięcy później.

1953 - Otwarto polowe Dojo w Meijiro (Tokio). Prowadzone było przez Shihandai Kenji Mizushima.

1954 - Powieszony zostaje szyld Oyama - Dojo. Zajęcia prowadzi Kenji Mizushima oraz Eijin Yasuda.

1956 - Od Okinawy zaczyna się podróż Oyamy po południowo - wschodniej Azji, której celem jest zapoznanie się z różnymi stylami walki. W tym samym roku zostaje założone nowe Dojo w okolicy Uniwersytetu Rikkyo. Staje się ono zalążkiem kyokushinkai, karate opartego na następujących zasadach: po 1000 dni - początkujący, po 10 000 dni - pierwszy wgląd w tajniki.

1957 - Podróże do Europy i USA. Walka Oyamy z bykiem w Meksyku zakończona sześciomiesięczną hospitalizacją na skutek kontuzji. Nowi instruktorzy w Japonii.

1958 - Ukazuje się książka “What is karate” (Co to jest karate). Dotyczy japońskiego karate i staje się bestsesellerem. Oyama wyjeżdża na Hokkaido aby walczyć z niedźwiedziem. Walka kończy się niepowodzeniem. Zostaje otwarta pierwsza filia zagraniczna na Hawajach. FBI w Waszyngtonie zaprasza Oyamę jako instruktora. Podobne zaproszenie napływa ze strony Akademii Wojskowej w West Point.

1959 - Pierwszy turniej na Hawajach z udziałem Oyamy jako sędziego głównego i wykonawcy pokazów. Pierwsza szkoła letnia w Ichinomige. Podróż Oyamy do USA i Europy.

1960 - Drugi turniej na Hawajach. Na świecie istnieją już 73 filie w 16 krajach.

1961 - Otwarcie Dojo w San Francisco i Los Angeles. Pierwszy otwarty turniej północnoamerykański Nowym Yorku. Oyama był sędzią głównym.

1962 - Ponowna podróż Oyamy do Europy i USA w celu popularyzacji karate poprzez pokazy. Promocja 20 osób na shodan. W Japońskim Dojo pojawiają się ludzie z zagranicy.

1963 - Podróż do Europy, Ameryki i Afryki Południowej. Początek budowy Honbu Kyokushinkai w Tokio.

1964 - Muai Thai (boks tajski ) rzuca japońskiej karate wyzwanie, które zostaje odrzucone przez szkoły tradycyjne. Dojo Ozamy podejmuje wyzwanie i wysyła Tadashi Nakamurę i dwóch innych zawodników do Bangkoku. Walczą oni z przedstawicielami Thai - boxu. Wygrywają dwie z trzech walk. E. Sato, były premier Japonii, laureat nagrody Nobla, zostaje prezydentem Kyokushinkai, a Masutatsu Oyama - dyrektorem. Oficjalne otwarcie Honbu w Tokio i założenie Międzynarodowej Organizacji Karate ( 1 październik ).

1965 - Pierwsza szkoła zimowa na górze Mitsumine. Wydanie książki “This is karate” (To jest karate), która staje się biblią kyokushinkai. Do jej przygotowania napisano 3000 stron maszynopisu i wykonano 20 000 zdjęć.

1966 - Kenji Kurosaki wyjeżdża uczyć karate w Europie. Założenie magazynu “Modern Karate” (Współczesne Karate). Zostaje założona Organizacja Amerykańska. Sean Connery, odtwórca głównej roli w filmie “James Bond agent 007” przyjeżdża do Japonii i pobiera lekcje karate w Honbu.

1967 - Ukazuje się książka “Vital Karate” (Istota Karate)

1968 - Podróż Oyamy do USA, Anglii, Europy i na Hawaje. Założenie Organizacji Europejskiej i Środkowo - wschodniej. Kancho udziela lekcji królowi Jordanii.

1969 - Wydanie książek “Boys Karate” (Karate dla chłopców), “Karate for the millions” (Karate dla milionów) i “Young men’s karate self-defence” (Karate jako samoobrona dla młodych mężczyzn). Założenie organizacji południowoafrykańskiej i południowo-wschodniej Azji. Pierwszy otwarty turniej wszechstyli w tokijskiej hali sportowej. Trzy pierwsze miejsca zajęli przedstawiciele kyokushin: Terutumo Yamazaki, Yoshiji Soeno, Kayuyuki Hasagawa.

1970 - Ukazuje się książka “Adwenced Karate” (Zaawansowane Karate).

Drugi otwarty turniej Japonii składający się z tameshiweri i kumite. Ponownie zwyciężają przedstawiciele kyokushin: Kazuyuki Hasagawa, Tertutumo Yamazaki, Yoshiji Soeno.

1971 - Wydanie “For people who start Karate” (Dla osób zaczynających naukę karate). Burmistrz Nowego Yorku bierze udział w otwarciu na Manhattanie głównego Dojo. Trzeci otwarty turniej w Japonii. Zwyciężają reprezentanci kyokushin: Katsuaki Sato,Yasuhiko Oyama, Daigo Oishi.

1972 - Ukazuje się “Fighting Spirit” (Duch walki). Spotkanie króla i królowej Hiszpanii z Masutatsu Oyamą. Czwarty otwarty turniej w Japonii. Tryumf kyokushin, zwyciężają: Miyuki Miura, Howard Collins, Tashikazu Sato. Zostaje wydana autobiografia Masutatsu Oyamy “Karate baka ichidai”, która zostaje przerobiona na film pt: “Kenka Karate”.

1973 - Wydanie książki “My karate life” (Moje życie z karate). Piąty otwarty turniej w Japonii, zwyciężają: Hatsuo Royama, Terutumo Yamazaki, Tashikazu Sato.

1974 - Kancho otrzymuje 9 Dan. Szósty otwarty turniej w Japonii. Zwyciężają: Katsuaki Sato, Takashi Azuma, Hatsuo Royama. Książę i księżna Iranu spotykają się z Masutatsu Oyamą. Książę otrzymuje honorowo 2 Dan. Loek Hollander przybywa do Polski. Pierwsze Mistrzostwa Polski w Kyokushin.

1975 – I Światowy Otwarty Turniej w Tokio z udziałem 128 zawodników z 36 krajów, w tym czteroosobowa ekipa z polski. Zwyciężają: K. Sato, H. Royama, J. Ninomiya, wszyscy z Japonii. W tym samym roku czterech Polaków wyjeżdża na obóz letni do Papendal w Holandii.

1976 – Wydanie “Karate all round the world” (Karate na całym świecie). Ukazuje się film dokumentalny pt “The strongest Karate” (Najmocniejsze karate). Wydanie “The Way of Kyokushinkai” (Droga Kyokushin). W Japonii odbywa się ósmy z kolei turniej karate. Zwyciężają: T. Sato, J, Ninomiyja, T, Azuma. W Krakowie odbywa się I Międzynarodowy Turniej Karate o Puchar Wawelskiego Smoka. Po raz pierwszy pięciu Polaków zdaje egzaminy na Shodan, a jeden na Nidan.

1977 – Pierwszy otwarty turniej w Australii z udziałem Kancho. Pierwszy turniej Hawaje – Japonia. Japończycy wygrywają 6 walk, a 2 remisują.

1979 – Szkoła Zimowa na górze Mitsumine. Turnieje eliminacyjne na całym świecie dla wyłonienia ekip na II Światowy Turniej w 1979 roku. Podróż Oyamy do USA. W ambasadzie ZSRR w Japonii Oyama daje pokaz sztuki karate. II Światowy Otwarty Turniej w Tokio. Zwyciężają: M. Nakamura, K.Sanpei,

W. Williams (USA).

1981 – XIII Otwarty Turniej w Japonii. Zwyciężył K. Sanpei.

1982 – II Mistrzostwa Europy w Londynie. Polacy nie biorą udziału. IV Międzynarodowy Turniej o Puchar Wawelskiego Smoka. Ekipa polska zajmuje I miejsce.

1983 – I Ibus Oyama Cup na Węgrzech. III Światowy Otwarty Turniej w Tokio. Polacy nie biorą udziału. Zwyciężają: M. Nakamura, K. Sanpei, A. Matsui.

1985 – III Mistrzostwa Europy w Barcelonie. Na zaproszenie Kancho Oyamy do Japonii udaje się Andrzej Drewniak. XVII Otwarty Turniej w Japonii. Zwyciężył Matsui. Andrzej Drewniak uczestniczy w pokazie karate.

1986 – XVIII Otwarty Turniej w Japonii, zwyciężył A. Matsui. Międzynarodowy Puchar Europy w Katowicach z udziałem 9 ekip zagranicznych.

1987 – IV Mistrzostwa Europy w Katowicach Zwyciężają w kat -70 kg W. Rój (Polska), -80 kg P. Smit ( Holandia) i + 80 kg m. Wedel ( Holandia), XIV Mistrzostwa Polski w Łodzi. IV Światowy Turniej w Tokio. Startowało 207 mistrzów z 77 krajów, w tym czteroosobowa ekipa z Polski. Zwyciężyli: A. Matsui (Japonia), A. Hug (Szwajcaria), A. Masuda (Japonia).

1988 – Puchar Europy Oyama Cup w Budapeszcie.

1989 – V Mistrzostwa Europy w Budapeszcie, na których gościł Masutatsu Oyama.

1990 – Międzynarodowy Turniej Karate Kyokushin w Berlinie Zachodnim z udziałem 55 zawodników z 7 państw.

1991 – Międzynarodowe Mistrzostwa Wielkiej Brytanii w Londynie. VI Mistrzostwa Europy w Hiszpanii z udziałem 21 reprezentacji narodowych.

V Światowy Otwarty Turniej w Tokio z udziałem 250 zawodników ze 112 krajów, udział dwuosobowej ekipy z Polski. Zwyciężyli: K. Midori, A. Masuda, H. Kurosawa.

1993 – VII Mistrzostwa Europy w Bułgarii. XX Jubileuszowe Mistrzostwa Polski.

Puchar Świata w Kyokushin Karate w Katowicach z udziałem Masutatsu Oyamy. W wadze do 80 kg w finale zwycięża Tomasz Najduch pokonując Eugeniusza Dadzibuga. W wadze ciężkiej II miejsce zajął Rafał Szlązak

1994 – Śmierć Masutatsu Oyamy (26 kwiecień, godz. 8.30 rano w szpitalu w Tokio) z powodu raka płuc. XXVI Otwarte Mistrzostwa Japonii - zwyciężył K. Yamaki.

1995 – Początek rozpadu organizacji Kyokushinkai. VI Światowy Otwarty Turniej w Tokio. Zwyciężają: K. Yamaki, (Japonia), H. Kazumi (Japonia), F. Filho (Brazylia).

1996 – XXVIII Mistrzostwa Japonii, zwyciężył H. Kazumi. Mistrzostwa Europy w Volos (Grecja) – Polacy zajęli we wszystkich kategoriach pierwsze miejsca oprócz kategorii ciężkiej kobiet. W Krakowie odbywa się Wschodnioeuropejski Letni Obóz z udziałem Kancho Matsui i shihan Katsuhito Gorai.

1997 – I Puchar Świata w Tokio z podziałem na kategorie wagowe. Mistrzami zostają: P. Sawicki, H. Kiyama, M. Takaku, F. Filho, E. Pawlikowska.

XI Mistrzostwa Europy w Gdańsku z udziałem Kancho Matsui jako sędziego głównego. Polska ekipa drużynowo zajęła I miejsce. W Krakowie odbywa się kolejny Wschodnioeuropejski Letni Obóz Karate z udziałem aktualnego Mistrza Świata K. Yamaki.

1998 – I Drużynowe Mistrzostwa Świata Coupe du Monde we Francji z udziałem 12 ekip – zwycięstwo Japonii. XII Mistrzostwa Europy w Hiszpanii. Polacy zajmują I miejsce drużynowo.

1999 – Kolejne Obozy Letnie w Papendal oraz w Krakowie, Mistrzostwa Europy w Kijowie. Jedyny medal dla Polski w kat. + 90 kg III miejsce – Rafał Szlązak.

2000 – I Mistrzostwa Europy Open w Katowicach I miejsce zajmuje Sylwester Sypień, Międzynarodowe Mistrzostwa Ameryk – Chicago. Polak Tomasz Najduch zajął I miejsce w kategorii + 90 kg, a Paweł Mańdok II miejsce w kat. - 90 kg

2001 – II Mistrzostwa Świata w kategoriach wagowych. Dwa II miejsca dla Polaków: Leszka Zgrzebniaka i Eugeniusza Dadzibuga. Mistrzostwa Europy w Szentes na Węgrzech I miejsce Tomasz Najduch w kat. wagowej + 90 kg, II miejsce Tomasz Głowacki – 90 kg

2002 – II Mistrzostwa Europy Open we Wrocławiu. I miejsce dla Tomasza Najducha,

XXXIV Mistrzostwa Japonii Kyokushin Karate Wszechwag. W zawodach udział wzięło 128 zawodników. Dominowali Japończycy: 1. Hajime Kazumi, 2. Hitoshi Kiyama, 3. Kentaro Tanaka

2003 – W dniach 18 - 21 czerwca 2003 w Hali Manhattan Center w Nowym Jorku odbyły się IV Mistrzostwa Świata Kobiet w 3 kategoriach wagowych i kata oraz Mistrzostwa Ameryk w kategorii otwartej mężczyzn i kata. W mistrzostwach wzięło udział 174 zawodników reprezentujących 24 państw świata. Ewa Pawlikowska po raz 3 zwyciężyła w kategorii wagowej - 55 kg. VIII Mistrzostwa Świata Tokyo - 29 października 2003 roku uczestniczy 240 zawodników z 63 krajów. 1 miejsce Hitoshi Kiyama- Japonia, 2/ Sergey Plehanov – Rosja, 3/ Ewerton Teixeira – Brazylia

2004 – IV Mistrzostwa Europy Open w Warszawie – I miejsce zajmuje Krzysztof Habraszka, podobnie jak na ME wagowych w Riesa – Niemcy.

Kolejne obozy letnie w Papendal i Krakowie, odbywają się XXI Mistrzostwa Japonii w kategoriach wagowych – Osaka,

2005 – Festival Budo Bercy w Paryżu – pokaz walk karate i ichigeki, V Mistrzostwa Europy Open – Belgrad, ponownie I miejsce zajmuje Krzysztof Habraszka, Mistrzostwa Świata Kobiet w Tokio – Agnieszka Sypień I miejsce w kategorii wagowej +65 kg.

2006 – XXXVIII Otwarte Mistrzostwa Świata 1/ Yoshiaki Uchida – Japonia, 4/ Krzysztof Habraszka - Polska

2007 – 40 - ty Jubileuszowy Letni Obóz w Papendal. Uczestniczy 180 osób. Treningi prowadza m.in. shihan Loek Hollander 8 dan, shihan Antonio Pinero - 7 dan, shihan Andrzej Drewniak 7 – dan, IX Otwarte Mistrzostwa Świata - Tokio. Klęska japońskich karateka. Wyniki: 1/ Ewerton Teixeira - Brazylia, 2/ Jan Soukop - Czechy, 3/ Artur Hovhannisian – Armenia.

2008 – W XXXV Wschodnioeuropejskim Letnim Obozie w Krakowie bierze udział 350 karateka z 16 krajów. Zajęcia prowadzi shihan Katsuhito Gorai 5 dan oraz sensei Artur Hovhannisian 3 dan.

40- te Mistrzostwa Japonii Open 1/ Makoto Taniguchi - Japonia, 2/ Zahari Danilov-Bułgaria, 3/ Kentaro Tanaka – Japonia, Drużynowy Puchar Świata w Chabarowsku - I miejsce dla Rosji.

2009 – Mistrzostwa Ameryk – w kategorii open - I miejsce Krzysztof Habraszka. Artur Hovhannisian ukończył test 100 kumite. Rekordowa ilość 410 uczestników na Letnim Obozie w Krakowie, który gościł shihana Katsuhito Gorai 5 dan i sensei Artura Hovhannisiana 3 dan. Mistrzostwa Świata Kobiet w Chiba - II miejsce Agnieszki Sypień w kat. +65 kg, IV Wagowe Mistrzostwa Świata w Chiba - 70 kg Yuzo Suzuki – Japonia, - 80 kg Zenzuro Mori – Japonia, - 90 kg Kentaro Tanaka – Japonia, + 90 kg Mihail Kozlov – Rosja 4/ Krzysztof Habraszka – Polska

2010 – Mistrzostwa Świata Kobiet w Tokio - kat. wagowa + 65 kg 1/ Agnieszka Sypień, 2/ Anna Kaczyńska.

Zakończenie

Jak wspomniano we wstępie, Karate Kyokushin spostrzegane przede wszystkim przez pryzmat sztuki walki spełnia również, wszystkie ważne funkcje społeczne jakie występują w trakcie uprawiania różnych innych dyscyplin w ramach sportu wyczynowego. Należy zwrócić uwagę na fakt, że liczba trenujących karate, wyłącznie jako dyscyplinę sportową, to jedynie 7 - 8 procent ogółu kultywujących tę sztukę walki. Karate Kyokushin jest pewnego rodzaju fenomenem jeżeli chodzi o ilość osób ćwiczących rekreacyjnie. W Polsce w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, tę sztukę w sposób masowy uprawiało 40.000 ludzi. W przeszłości w treningach uczestniczyli dorośli, którzy zauroczeni byli legendą Shaolin. Obecnie, przeważa młodzież oraz dzieci, często zdopingowanych przez swoich rodziców, którzy kiedyś przeżyli przygodę z karate kyokushin.

Karate – oznacza po japońsku pustą dłoń. Szerzej – sztukę samoobrony bez broni. Umiejętność posługiwania się ciosami między innymi zewnętrznym kantem dłoni, który był utwardzany przez długotrwałe, wieloletnie treningi. Taka dłoń może być bronią nawet śmiertelną, ale przecież karate kyokushin rządzi się własną etyką., którym jest kodeks dojo. To on właśnie zakazuje posługiwania się technikami karate poza salą treningową. Nakazuje szacunek wobec starszych i rodziców, uprzejmość wobec innych ludzi. A więc jest to także kodeks dobrego wychowania – funkcja wychowawcza. Karate uczy także cnoty pokory. Uczy panowania nad emocjami. To wszystko cechy bardzo piękne i one właśnie czynią, że karate jest czymś znacznie więcej niż jedynie sportem.

Przysięga Dojo

1. Będziemy ćwiczyć nasze serca i ciała dla osiągnięcia pewnego, niewzruszonego ducha.

2. Będziemy dążyć do prawdziwego opanowania sztuki karate, aby kiedyś nasze ciała i zmysły stały się doskonałe.

3. Z głębokim zapałem będziemy starać się kultywować ducha samo wyrzeczenia się.

4. Będziemy przestrzegać zasad grzeczności, poszanowania starszych oraz powstrzymywać się od gwałtowności.

5. Będziemy spoglądać w górę ku prawdziwej mądrości i sile, porzucając inne pragnienia.

6. Będziemy wierni naszym ideałom i nigdy nie zapomnimy o cnocie pokory.

7. Przez całe nasze życie, poprzez dyscyplinę karate, dążyć będziemy do poznania prawdziwego znaczenia drogi, którą obraliśmy. Nie będziemy stosować i rozpowszechniać sztuki karate poza dojo.

Już Konfucjusz zalecał ćwiczenia fizyczne jako formę samodoskonalenia. I karate jest właśnie jedną z tych form. Dążeniem do doskonałości ciała i ducha – funkcja estetyczna.

Karate z całą swoją tajemniczością owiane legendą, jest na pewno inne niż koszykówka boks, lekkoatletyka czy piłka nożna. Skoczek pokonujący z pomocą tyczki ponad pięciometrową wysokość korzysta ze zdobyczy najnowszej techniki, tak samo zresztą jak i sprinter, który przebiega setkę poniżej 10 sekund. Karate szuka swoich możliwości rozwoju jedynie w człowieku, w nie do końca wykorzystanych możliwościach jego psychiki. I może właśnie dlatego jest – czy być powinno – sportem tych ludzi, którzy w tej dziedzinie życia poszukują czegoś więc niż jedynie samej fizycznej doskonałości – funkcja poznawcza.

Imprezy sportowe, które miałem przyjemność organizować w katowickim „Spodku” tj. Puchar Europy 1986, Mistrzostwa Europy 1987 oraz Puchar Świata - Oyama Cup 1993 każdorazowo oglądało blisko 15.000 osób. Zawody te miały starannie opracowane scenariusze otwarcia. Próbowaliśmy przekazać widzom odpowiednie przesłania, nie chcieliśmy aby publiczność pasjonowała się tylko walkami sportowymi. Dlatego, między innymi, odbywało się wiele pokazów znanych mistrzów karate oraz żołnierzy z Wojsk Powietrzno-Desantowych. Jakość organizacyjna tych imprez sportowych była oceniana bardzo wysoko i stanowiła dla wielu nawet pewien wzorzec. Jednak największą satysfakcję przyniósł mi osobiście jednak artykuł jednego z dziennikarzy „Przeglądu Sportowego”, w którym przyrównał nasz scenariusz otwarcia i całe zawody - Puchar Oyama Cup do „misterium” - funkcja widowiskowa.

W dniach 24 - 25 kwietnia 2010 roku odbyły się w hali Makuhari Messe w Tokio - Chiba Mistrzostwa Świata Kobiet Kumite i Kata, Międzynarodowy Turniej Oldboy Kumite, Międzynarodowy Turniej Juniorów Kumite i Kata oraz Międzynarodowe Zawody Mężczyzn Kata w ramach imprezy Międzynarodowa Przyjaźń Karate. Połączone imprezy sportowe zgromadziły łącznie ponad 1600 zawodników z 22 krajów. To dobitny przykład na to, że Karate Kyokushin doskonale spełnia również funkcję integracyjną.

W ostatnim 10- leciu wielu Polskich karateka odnosiło znaczące sukcesy na tatami Europy i Świata. Dla przykładu: Eugeniusz DADZIBUG - dwukrotny Mistrz Europy, Tomasz NAJDUCH - pięciokrotny Mistrz Europy, Krzysztof HABRASZKA - sześciokrotny Mistrz Europy, Piotr SAWICKI - dwukrotny Mistrz Świata, Ewa PAWLIKOWSKA - trzykrotna Mistrzyni Świata czy ostatnio Agnieszka SYPIEŃ - dwukrotna Mistrzyni Świata. Te wyniki miały na pewno znaczący wpływ na liczbę ćwiczących karate Kyokushin rekreacyjnie, jak również doprowadziły do zwrócenia uwagi Polską i być może spowoduje większe zainteresowanie naszym państwem. Tak więc, karate Kyokushin spełnia kolejne funkcje społeczne tj. popularyzacyjną i polityczną.

Karate wywodzące się z wielkiej starożytnej cywilizacji wschodu połączyło fizyczną sprawność z przymiotami ducha - nauka panowania nad emocjami. W świetle tego wszystkiego karate jawi nam się jako coś głębszego niż tylko sport. Przecież fizyczna sprawność to jedynie początek wszystkiego. To pierwszy krok na drodze, której celem ostatecznym jest rozwój duchowy

Bibliografia

1. H. Nishijama i R.C. Brown - Karate- Warszawa 1998

2. D. Olszewski – Filozofia karate w spotkaniu z chrześcijaństwem – Lublin 1995.

3. P. Fechner, M. Ruciński – Karate do, pokonać samego siebie – Warszawa 1985.

4. P. Lewis – Sztuki walki wschodu – Poznań 1998.

5. J. Świerczyński – Karate – Warszawa 1983.

6. J. Miłkowski – Karate – Warszawa 1983

7. C. Norris – Sekrety wewnętrznej mocy – Poznań 1998.

8. J. Miłkowski – Sztuki i sporty walki dalekiego wschodu – Warszawa 1987.

9. A. Śpiewakowski – Samuraje – Warszawa 1989.

10. S. S. Tokarski – Ruchowe formy ekspresji filozofii wschodu – Szczecin 1989.

11. W. Sikorski – Budo, japońskie sztuki walki – Szczecin 1988.

12. F. Demura – Tonfa, broń karate w samoobronie – Warszawa 1994.

13. F. Demura – Karate – Warszawa 1994.

14. A. Adams – Ninja, niewidzialni zabójcy – Warszawa 1993.

15. F. Demura – Nunchaku, broń karate w samoobronie – Warszawa 1984.

16. Z. Żygulski – Broń wschodnia – Warszawa 1986.

17. M. Wedel – Kyokushin karate, training and fighting – Eindhoven 1990.

18. D.C. Cook – Mas. Oyama’s kyokushin karate – Uppsala 1982.

19. Mas Oyama – Esential karate – N. York 1978.

20. Mas Oyama – What is karate – Tokyo 1966.

21. C. Layton – Conwersations with karate masters – Esex 1988.

22. F. Demura - Bo, broń karate w samoobronie – California 1976.

23. W. Szczawiński – Informator Oyama Cup Katowice 1993

24. S. Sterkowicz – Charakterystyka wybranych wskaźników określających stan przygotowania zawodników karate – Kraków 1992

25. J. Żarek – Wstęp do teorii sportu – Kraków 1981

Czasopiśmiennictwo

1. Magazyn karate nr 1 i nr 2 – 1993
2. Budo Karate nr 1, 2/96, 1, 2, 3, 4 /97,1, 2, 3, 4/98

Internet

1. Ogólnopolska strona Kyokushin Karate – P. Wojciechowski
2. Ogólnopolska strona Polskiego Związku Karate Tradycyjnego
3. Polska Unia Shorin – Ryu.